Prezentacja metod pracy w ramach projektu "Przystań- przyjazny mikroświat- przyjazny świat

Prezentacja metod pracy w ramach projektu "Przystań- przyjazny mikroświat- przyjazny świat”

Socjoterapia

Podróż bez biletu. Podczas zajęć terapii grupowej zdarza się, że zapraszamy dzieci w podróż w wyobraźni. Na każdego człowieka w dzisiejszych czasach oddziaływuje ogromna ilość bodźców. Nigdy dotychczas w historii ludzkości nie trzeba było przetwarzać w tym samym czasie tak wielu spostrzeżeń, podejmować tak wielu decyzji, rozwiązywać tylu problemów, „walczyć” o pierwszeństwo. Dzieci w dzisiejszych czasach są „ przeładowane” zajęciami w szkole, zajęciami pozalekcyjnymi, bombardowane tv, komputerem, muzyką, reklamą. To wszystko ma jednak swoją cenę. Stres, niepokój, bezsenność, lęki, nadwrażliwość, ucieczka w objawy chorobowe. Podróże w wyobraźni mają większy wpływ na rozwój człowieka wtedy, gdy podejmuje się je w stanie głębokiego odprężenia. U dzieci często droga do odprężenia biegnie poprzez przeżycie napięcia, dopiero, gdy wyczerpią swą ruchliwość, stają się zdolne przyjąć spokój. Podczas zajęć dbamy o to, aby dzieci mogły położyć się na materacach, w dogodnej dla siebie pozycji. Ważne jest, aby z zewnątrz docierało jak najmniej bodźców (zamykamy okno, wyłączamy telefon). Wybór tematów dla poszczególnych podróży w wyobraźni jest ogromny, opowiadania nie poprzestają tylko na powierzchownym przedstawieniu wydarzeń, ale angażują uczucia dzieci. Podczas „podróży” odczuwają one pozytywne, ale i negatywne uczucia (smutek, żal, gniew, złość). Podróże w wyobraźni nie służą tylko do „uspokajania”, są też takie, które pobudzają do działania, do przeżycia przygody. Wychodzimy z założenia, że ten kto poznał, przeżył niepokój, potrafi z całą świadomością przeżyć też i spokój. Pragniemy aby dzieci „weszły” jak najdalej w świat fantazji. W czasie swych podróży w wyobraźni mogą osiągnąć upragniony cel, a tym samym nabierają przekonania, że wkrótce będą umiały osiągnąć go także w swoim życiu. Dzieci (dorośli również!), które otwierają się na źródła własnej wyobraźni i podświadomości uzyskują dostęp do pełni życiowej siły, a więc swoich możliwości. Zdobywają tym samym więcej wolności w podejmowaniu życiowych decyzji, zachowując jednocześnie spokój, opanowanie. Uczą się polegać na swojej sile (ukrytej w głębi podświadomości).A więc: połóż się teraz i zamknij oczy…Wyobraź sobie, że widzisz brzeg morza…Patrzysz, jak przypływają i odpływają fale, przypływają i odpływają jednocześnie…Czujesz, że ogarnia Cię spokój…Wizualizacja jest naturalną zdolnością wszystkich ludzi, lecz rozwijana i ukierunkowana staje się bardzo skuteczną techniką rozwijania celów życiowych. Polega ona na fumiejętnym tworzeniu obrazów w wyobraźni, tak aby nabierały mocy stawania się rzeczywistością (za: Shaki Gawain, 2001)
Autor : Hanka Bielak.

Art.-terapia

Art.-terapia /arteterapia/- ten termin pojawił się w USA w latach trzydziestych dwudziestego wieku i oznacza terapię poprzez różne dziedziny sztuki, posługiwanie się w dużym stopniu intuicją, podnoszenie samoświadomości człowieka. Początkowo art.-terapia była prowadzona przy ośrodkach leczniczych, szpitalach szczególnie psychiatrycznych. W tej metodzie jest łączona fizyczność, duchowość i intelekt. Chciała bym pokazać uniwersalność tej metody. Jej "łatwodostępność", "przyjazność". To, że prowokuje do bycia razem, bycie blisko. A przede wszystkim, to, że jest świetną zabawą. CO DAJE?? Artterapia pomaga uzewnętrznić emocje, pragnienia, dążenia, myśli. Jest formą komunikacji z samym sobą i z innymi ludźmi. W trakcie zajęć możliwa staje się zmiana sposobu odbioru otaczającej rzeczywistości. Dzięki niej dziecko lub osoba dorosła zaczyna nabierać dystansu w stosunku do własnych, niekiedy trudnych przeżyć, uczuć i doświadczeń. Odgrywa istotną rolę wobec, np. dzieci z rodzin, gdzie nie dopuszcza się do ujawniania uczuć, gdzie są one tłumione bądź też wyrażane w niewłaściwej formie. Dzięki art.-terapii można kształtować i rozwijać inteligencję emocjonalną, a szczególnie takie jej aspekty, jak identyfikowanie własnych stanów emocjonalnych oraz wyrażanie ich w społecznie akceptowany, nie raniący innych sposób. Ponadto wzmacnia przekonanie, iż można bez poczucia winy i lęku przed karą przyznać się do przeżywania buntu, cierpienia i wielu innych negatywnych emocji. Sztuka pomaga kształtować osobowość dziecka - z jednej strony stwarza możliwość ujawnienia stłumionych uczuć, zaś z drugiej strony przejmuje nad nimi kontrolę i uwalnia od napięć. Wpływa również na samoocenę i poczucie własnej wartości. Jest sposobem porozumienia z sobą i innymi. Podstawowym celem art.-terapii jest ujawnienie zahamowań blokujących poznanie, uczenie się, rozwój zdolności, kształtowanie osobowości. Jej założeniem jest odkrycie nowych możliwości i osiągnięcie zmian w zachowaniu. ZASADY ARTTERAPII W art.-terapii okazujemy szacunek i dajemy wsparcie emocjonalne każdemu dziecku. Podziwiamy je, sposób w jaki tworzy, i jego wytwory. Nie komentujemy!! Nie interpretujemy!! Nie oceniamy żadnego wytworu!! Ważny jest proces tworzenia, a nie jego produkt. Dziecko nie musi być artystą, żeby odnieść korzyści z art.-terapii. Powinno cieszyć się procesem tworzenia i być przekonane, że wszystko co robi, jest dobre i ma sens. W czasie pracy zbędna jest analiza tego, co chcemy stworzyć. Ważniejsza jest spontaniczność. Dziecko powinno być przekonane, że to ono jest twórcą swojej pracy i wie o niej wszystko. Nikt nie wie więcej o jego pracy, nikt nie zna lepiej jego zamiarów. Spróbujmy wiec, na początek, na próbę wziąć kilka zupełnie do siebie nie pasujących przedmiotów, albo może nawet je wylosować i stworzyć dzieło! Coś, co połączy te elementy tworząc nową jakość. A "nową jakość" można potem nazwać, nadać funkcję, albo ją zmienić. To początek.
Autor: Natalia Gutowska

Logopedia

Mowa w dużej mierze wpływa na całokształt rozwoju dziecka, a szczególnie na jego powodzenie w szkole. Daje możliwość precyzyjnej komunikacji, stanowi narzędzie w zdobywaniu informacji, pozwala na wyrażanie swoich myśli, własnych opinii i uczuć. Poziom językowej komunikacji w dużej mierze determinuje możliwości człowieka. Sposób komunikowania się wpływa na sukcesy edukacyjne, zawodowe oraz stosunki z innymi ludźmi. Nasze zajęcia logopedyczne umożliwią osiągnięcie wyżej wymienionych rezultatów, poprzez pomoc w usunięciu wad, a także ukształtowaniu poprawnej wymowy. Naszym celem jest, aby dziecko nabrało śmiałości w płynnym, spontanicznym wypowiadaniu się oraz bezproblemowym wyrażaniu myśli.
Autor: Emilia Kauchczew i Agnieszka Wernik.
Pedagogika

Pedagog specjalny uczestniczy w procesie rewalidacji i resocjalizacji osób z ograniczoną sprawnością fizyczną bądź psychiczną oraz resocjalizacją osób mających trudności w przystosowaniu i adaptacji społecznej. Głównym celem jego działań jest poznanie prawidłowości, zaburzeń i możliwości funkcjonowania osób o specjalnych potrzebach (niepełnosprawnych)oraz wypracowanie i zweryfikowanie metod postępowania, zmierzających do maksymalnej kompensacji braków, zdynamizowania mechanizmów obronnych, pozwalających zracjonalizować sytuację stresową, którą stanowi dla człowieka choroba bądź kalectwo czy dysfunkcja, ograniczające zaspokojenie potrzeb, realizację aspiracji, rozwój psychospołeczny, aktywność i integrację społeczną. Grono podopiecznych jest zróżnicowanie i bardzo szerokie zarówno ze względu na rodzaj defektu, jak też jego stopień oraz etiologię i czas powstawania. Praca pedagoga opierać się będzie na prowadzeniu określonych działań, które wspomogą rozwój dziecka, wykorzystają jego możliwości i zapewnią mu właściwe warunki pracy. Możemy wyodrębnić trzy podstawowe kierunki zadań

specjalnych w obrębie pracy pedagoga:

1. przewidywanie i przeciwdziałanie trudnościom wiążącym się z niepełnosprawnością dziecka
2. dostosowanie sposobów poznawania rzeczywistości do możliwości poznawczych dziecka niepełnosprawnego, właściwego tempa pracy oraz oceny wyników pracy według tych możliwości
3. umożliwienie dziecku korzystania z pomocy technicznych, usprawniania fizycznego i terapii medycznej, a także zapewnienie odpowiedniej higieny pracy.

Autor: Jolanta Janiszewska

 

Reedukacja

Pomoże nauczyć Cię poprawnego pisania i czytania. Ułatwi zapamiętywanie i stosowanie zasad ortografii i interpunkcji. Pomoże w zrozumieniu tekstów literackich (lektur szkolnych). Pomoże nadrobić zaległości szkolne. Pomoże wyćwiczyć samodzielność i poprawną pisownię w pracach takich jak wypracowania, listy, podania itp.
Autor: Małgorzata Kauchczew.

Ruch rozwijający wg Weroniki Sherobrne

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak ważny jest ruch, jego rola w przyrodzie. Bez ruchu nie byłoby istnienia. Istnienie jest ruchem. Ruch towarzyszy życiu człowieka od narodzin do śmierci, ujawniając się w różnych formach jego aktywności. Jest to ruch związany z życiem codziennym i zaspokajaniem różnych potrzeb, ruch wykonywany w uprawianym zawodzie, ruch za pomocą, którego człowiek wyraża swe emocje, jak też ruch, który służy nawiązywaniu kontaktów i komunikowaniu się z otoczeniem. Język ruchu, lub inaczej język ciała stanowi około 70 % komunikacji interpersonalnej – porozumiewania się ludzi między sobą. Ruch jest przejawem życia. Aktywność fizyczna jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Okres dziecięcy jest szczególnie pomyślny dla prawidłowego kształtowania rozwoju motorycznego dziecka, ponieważ aktywność ruchowa pociąga za sobą doskonalenie czynności i funkcji poszczególnych narządów, wzmacnia organizm dziecka, kształtuje i usprawnia wszystkie jego układy : głównie ruchowy i nerwowy, dlatego musimy pamiętać, że ruch jest podstawowym bodźcem rozwojowym, spełniającym funkcję stymulującą. Troska o prawidłowy rozwój fizyczny dziecka, o zapewnienie mu możliwości wszechstronnego ruchu, jest działaniem na rzecz szeroko pojętego zdrowia dziecka – zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego. Obecne warunki skłaniają do ograniczania ruchu (jazda samochodem, oglądanie telewizji, komputer, nauka języków obcych i inne dodatkowe zajęcia). Oczywiście mała aktywność ruchowa powoduje, że mięśnie stają się słabsze, układy krążenia i oddychania są mniej wydolne, organizm dziecka staje się podatny na niekorzystne zmiany. Ograniczanie swobody ruchu, począwszy od wczesnego dzieciństwa poprzez okres dorastania, aż do dorosłości prowadzi do wzrastania wewnętrznego napięcia, które staje się chronicznym stanem organizmu. Jest groźne dla zdrowia jednostki jeśli okresowo nie zostanie rozładowane. Bycie w otoczeniu, które nieustannie ogranicza naturalne potrzeby swobody ruchu, jest przyczyną stresów psychicznych, stanów niepokoju i zahamowań. Wiedzie to do utraty wiary we własne możliwości, w rezultacie czego człowiek zamyka się w sobie, odsuwa się od innych, traci kontakt z otoczeniem. Tak więc ruch umożliwia człowiekowi nawiązanie fizycznego kontaktu z otaczającą go rzeczywistością i jest warunkiem jego zdrowia psychicznego. Twórczyni metody ruchu rozwijającego Weronika Sherborne (1922-1990)– Z wykształcenia była nauczycielem wychowania fizycznego i fizjoterapeutą. W latach sześćdziesiątych wypracowała ona własny system ćwiczeń- Ruch Rozwijający (Developmental Movement), który ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju psychoruchowego dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń. Metoda ruchu rozwijającego korzeniami sięga do teorii i praktyki szkoły Rudolfa Labana, jednak rozwinięcie jej w kierunku humanistycznym pozwoliło na skierowanie uwagi i uwypuklenie potrzeby rozwijania bliskości, nawiązywania kontaktu i więzi emocjonalnej z innymi ludźmi. Metoda Weroniki Sherborne wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi, z tak zwanego "baraszkowania", które pojawia się we wczesnym dzieciństwie u każdego człowieka i niemal w każdej rodzinie. Założenia metody ruchu rozwijającego mówią o posługiwaniu się ruchem, jako narzędziem wspomagania rozwoju dziecka i terapii zaburzeń rozwoju. Celem metody jest doświadczenie ruchu, kontaktu fizycznego i emocjonalnego. Metoda W. Sherborne jest naturalna, prosta, można ją stosować w każdych warunkach. Uczestnikami zajęć prowadzonych metodą ruchu rozwijającego mogą być wszyscy, dorośli, młodzież, dzieci. Poprzez stosowanie metody Ruchu Rozwijającego wspomagamy emocjonalny rozwój dziecka, rozwijamy świadomość schematu ciała i integrujemy poszczególne jego części, rozwijamy orientację przestrzenną. Wspomagamy także rozwój poczucia bezpieczeństwa, zaufania, pewności siebie, wiary we własne siły i możliwości. Kształtujemy pozytywne relacje z otoczeniem, partnerem w zabawie, bliskimi. Dążymy do rozwoju własnej inwencji, inicjatywy, spontaniczności. Podstawowe założenia metody to

rozwijanie przez ruch:

1. świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2. świadomości przestrzeni i działania w niej,
3. dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Potrzeby jakie zaspokaja ruch rozwijający : Ciekawość, bliskość, akceptacja, bezpieczeństwo, poszanowanie godności, rozładowanie energii, beztroskiej zabawy, ciepła, siły, czułości, relaksu, radości, twórczości, troski o drugiego człowieka, współdziałania. Ze względu na swoją naturalność i prostotę metoda ta jest metodą uniwersalną i lubianą przez dzieci.
Autor: Hanka Bielak

 

Psycholog – konsultacje indywidualne.

Przyjęcie do programu poprzedzone jest cyklem indywidualnych konsultacji psychologicznych. Polegają one na zebraniu przez psychologa wywiadu z rodzicami i wspólnej próbie określenia celów terapii a także na spotkaniach z dzieckiem potrzebnych dla nawiązania kontaktu, rozpoznania kłopotów rozwojowych oraz stworzenia i uzgodnienia planu działania.

Rodzice dzieci, które uczestniczą w zajęciach mogą także skorzystać z konsultacji psychologicznych, związanych z kłopotami wychowawczymi lub rozwojowymi. Rozmowa może pomóc lepiej zrozumieć dziecko, siebie i to co stanowi problem.
Autor: Agnieszka Łączyńska-Zaremska.

Choreoterapia

Choreoterapia, czyli terapia tańcem to aktywna praca z ciałem poprzez taniec i ruch przy towarzystwie różnorodnej muzyki.
Jest to rodzaj tańca twórczego, spontanicznego…można powiedzieć taniec wnętrza. Ekspresja ruchowa wypływająca z naszego środka to odpowiedź na codzienne problemy. Sprawia, że rozładowują się stresy, czerpie się przyjemność z ruchu i spotkania z innymi uczestnikami. Każdy, kto trafia na tego rodzaju zajęcia odnajduje to, co jest mu potrzebne na dany moment do otwarcia się i kontaktu z innym.

Zadania choreoterapii:

• otwarcie się na siebie i swoje potrzeby,
• zwiększenie świadomości siebie - rozpoznanie i bezpieczne wyrażanie uczuć,
• świadomość własnego ciała, jego potrzeb i granic,
• wzrost poczucia własnej wartości i pewności siebie,
• uspokojenie, rozluźnienie, ale też wzrost energii życiowej,
• wzrost sprawności fizycznej i ruchowej,
• poprawa kontaktów interpersonalnych w relacjach z ludźmi,

Zajęcia terapii tańcem dają wiele możliwości i sposobów do uzdrowienia różnych aspektów własnego życia. Od wzrostu radości i energii życiowej do uspokojenia i wyciszenia – takiego wewnętrznego relaksu. Muzyka ma tu duże znaczenie. Stanowi podkład do różnego rodzaju ćwiczeń, który uwrażliwia i otwiera nas na doświadczanie piękna i przeżywania go.
Terapia tańcem to oddziaływanie na nasz umysł i duszę integrując je w jedno i przywracając harmonię.
Autor: Małgorzata Kozioł.